Springfontein

Er was eens …
… volgens haar aantekeningen moet de Schotse reisschrijver en schilder Lady Anne Barnard in mei 1798 de grond van Springfontein zijn gepasseerd tijdens een reis van het huidige Hermanus naar Stanford langs de zuidkant van de lagune en de loop van de Kleinrivier. De boerderij werd echter pas op 1 juni 1816 als zodanig geregistreerd toen deze werd toegekend aan de toenmalige president van het Kaapse Hooggerechtshof, Sir Johannes Andries Truter, als eerste eigenaar. De boerderij, die nu een restaurant is, is waarschijnlijk zo'n 200 jaar oud. Dit blijkt niet in de laatste plaats door de zorgvuldig blootgestelde wanden.

Springfontein is vernoemd naar de springende, borrelende (Afrikaans: "Spring") put (Afrikaans: "Fontein") die, gelegen in het noordoostelijke deel van de boerderij, voldoende water voor landbouwkundig gebruik beloofde, terwijl de bodem nogal problematisch leek. Decennialang werd, naast kleinschalige veehouderij met schapen, geiten en runderen, geprobeerd uien en aardappelen te telen, maar beperkt tot de directe omgeving van de gebouwen. In 1983 kwamen alle landbouwactiviteiten gedurende meer dan een decennium volledig tot stilstand.

Dr. Johst Weber kocht dit estate in 1996 en is samen met de kinderen nog steeds eigenaar. Het team is versterkt met Tariro Masayiti als wijnmaker en Hildegard Witbooi als wijngaarddeskundige. De farm is sinds enkele jaren biologisch en het certificeringsproces is afgerond. De stijl van wijnmaken kun je ambachtelijk noemen, veel wordt nog met de hand gedaan. Na de handmatige oogst worden alle druiventrossen nog eens uitgezocht en alleen wat helemaal goed is wordt gebruikt. Tariro maakt ook een serie topwijnen onder de naam ‘Limestone Rocks’, met namen van beroemde rocksongs:
Dark Side of the Moon
Child in Time
Gadda da Vida
Whole Lotta Love