El Hierro

El Hierro is het kleinste van de Canarische Eilanden (278 km²). Het ligt het meest westelijk van al de eilanden. Ondanks zijn kleine oppervlakte is het landschap zeer variabel en zeer verschillend. De noordkant verschilt volledig van de zuidkant. Aan de noordkant, die begrensd wordt door een indrukwekkend rotsmassief dat als een muur naar de zee kijkt, vinden we vochtige, groene en zeer vruchtbare culturen met bovenop de berg een indrukwekkend "jurassic" woud van laurisilva's of wilde laurierbomen. De zuidkant, aan de achterkant van dit gigantisch rotsmassief, is dan weer zeer droog en bijna woestijnachtig, met grote pijnbomen en lavavlaktes die uitmonden in de zee. Het hele eiland werd dan ook door zijn unieke biotoop in 2000 door UNESCO beschermd als "reservaat van de biosfeer". Tot 1884 liep de nulmeridiaan door El Hierro, aangezien dit lange tijd, tot de ontdekking van Amerika, het meest westelijk stukje land van Europa was.

Wijnstokken staan er op El Hierro sinds 1526, hoewel die vroeger vooral gebruikt werden voor het aanmaken van sterke dranken, met als voornaamste bestemming Venezuela en Cuba. In totaal zijn er vandaag nog een kleine 500 ha wijngaard, zowel in het noorden als in het zuiden. De wijngaarden bevinden zich vaak op hellingen of terrassen, van 200 tot 700 meter hoogte. Het hele eiland is volledig vulkanisch. El Hierro is het jongste eiland van de Canarische Eilanden, dus de sporen van vulkanische activiteit zijn nog zeer duidelijk, vooral in het zuiden. De naam van het eiland (letterlijk betekent El Hierro "het ijzer") is ingegeven door de roodgekleurde vulkanische bodem die op vele plaatsen zichtbaar is en het eiland rood-zwart kleurt. De D.O. werd opgericht in 1995 en sindsdien zijn er een 7-tal domeinen actief. De grote impuls werd echter gegeven door de mensen achter Viñàtigo in Tenerife, die samen met een aantal locals in 2003 Tanajara uit de grond stampten.